Granty ABM
Nazwa projektu:
Sakubitryl/walsartan w zapobieganiu progresji choroby u pacjentów z arytmogenną kardiomiopatią prawej komory – wieloośrodkowe badanie randomizowane ARNI-ARVC.
Kierownik projektu / Główny Badacz: prof. dr hab. n. med. Elżbieta Katarzyna Biernacka
Administracja (CWBK): Aneta Wielgosz
Okres realizacji: 2021-2027
Opis projektu:
Arytmogenna kardiomiopatia prawej komory (ang. arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy, ARVC) jest chorobą, która najczęściej ujawnia się u młodych, pozornie zdrowych osób dorosłych. Istotą choroby jest zastępowanie kardiomiocytów tkanką włóknistą i tłuszczową.
Jest to choroba rzadka, w większości przypadków uwarunkowana genetycznie. Na ten moment pacjenci leczeni są objawowo lekami antyarytmicznymi.
Sakubitryl/walsartan jest jedynym dostępnym obecnie lekiem z grupy ARNI (angiotensin receptor-neprilysin inhibitor), składającym się z walsartanu (antagonisty receptora angiotensyny II) oraz sakubitrylu.
Badaniem ARNI-ARVC objętych zostanie 100 pacjentów z ARVC. Rekrutacja prowadzona będzie przez 9 ośrodków kardiologicznych w Polsce. Pacjenci będą randomizowani blokowo w stosunku 3:2 do leczenia sakubitrylem/walsartanem lub do grupy kontrolnej.
U wszystkich chorych leczenie sakubitrylem/walsartanem rozpoczynane będzie od najmniejszej dostępnej dawki leku (24/26 mg 2 razy/dobę), która po 6 tygodniach zwiększana będzie do dawki średniej (49/51 mg 2 razy/dobę), a po kolejnych 6 tygodniach do dawki docelowej (97/103 mg 2 razy/dobę). W przypadku nietolerancji zwiększonej dawki leku uczestnik badania będzie kontynuował leczenie największą tolerowaną przez siebie dawką sakubitrylu/walsartanu.
Obserwacja każdego pacjenta będzie prowadzona przez 4 lata.
Pierwszorzędowym celem wieloośrodkowego, randomizowanego badania ARNI-ARVC jest ocena działania antyremodelingowego i przeciwłóknieniowego sakubitrylu/walsartanu w ARVC, które miałoby zapobiec progresji choroby i przełożyć się na poprawę przebiegu klinicznego: opóźnić
lub zapobiec wystąpieniu objawów niewydolności serca i spowodować zmniejszenie arytmii.
Wysokość dofinansowania: 7 138 504,70 zł
Nazwa projektu:
Optymalna strategia postępowania u chorych z nieskutecznie leczonym nadciśnieniem tętniczym. OPTIMAL-HT
Zespół Projektowy:
Główny Badacz: dr hab. med. Piotr Dobrowolski, prof. inst.
Koordynator merytoryczny: prof. dr hab. med. Aleksander Prejbisz
Ekspert merytoryczny: prof. dr hab. med. Andrzej Januszewicz
Project Manager (CWBK): Patrycja Klusek
Okres realizacji: 2020-2026
Opis projektu:
Nadciśnienie tętnicze (NT) pozostaje najważniejszym modyfikowalnym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego. Na podstawie wyników badan NATPOL i WOBASZ szacuje się, że w Polsce jest 11 milionów chorych na NT. Nadciśnienie tętnicze stanowi też istotne obciążenie dla systemu ochrony zdrowia. Wytyczne ESC/ESH z 2018 roku kładą istotny nacisk na kontrolę ciśnienia tętniczego w populacji osób w wieku do 65 roku życia zalecając uzyskanie w tej grupie chorych na NT uzyskanie nowych niższych niż dotychczas docelowych wartości ciśnienia tętniczego (120-129/70-79mmHg). Wartości te związane są z najbardziej wyrażonym zmniejszeniem ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Hipoteza projektu: u chorych z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym w toku leczenia za pomocą 3 i więcej leków hipotensyjnych (preparaty jedno lub dwulekowe) optymalne postępowanie w celu uzyskania nowych niższych docelowych wartości ciśnienia tętniczego polega na zamianie dotychczas stosowane leczenia na preparat złożony oparty na optymalnie skojarzonych trzech lekach hipotensyjnych, a w przypadku dalszej nieskuteczności zastosowaniu antagonisty aldosteronu lub diuretyku pętlowego.
Powyższy schemat postępowania nie został nigdy w całości zweryfikowany w prospektywnym badaniu klinicznym, a jego zastosowanie mogłoby przyczynić się do poprawy kontroli ciśnienia tętniczego u znacznego odsetka chorych na NT. Ma to szczególne znaczenie w objętej badaniem populacji chorych na NT w wieku do 65 lat z uwagi na związek niekontrolowanego NT z wpływem na zmniejszenie ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych, nerkowych i rozwoju demencji.
Wyniki badania mogą wpłynąć na rozszerzenie wskazań rejestracyjnych, a co za tym idzie ubieganie się o refundację dla preparatów złożonych opartych na 3 lekach hipotensyjnych oraz ocenionych leków 4-go wyboru. Dane uzyskane w projekcie pozwolą na znalezienie pragmatycznych rozwiązań pozwalających przezwyciężyć główne problemy uzyskiwania docelowych wartości cieśnienia tętniczego w populacji polskiej:
1. Konieczność zwiększenia stopnia stosowania się przez chorych do zaleceń.
2. Niewykorzystanie preparatów złożonych w terapii NT. Brak adekwatnej refundacji preparatów złożonych.
3. Niewykorzystanie potencjalnie skutecznych leków 4-go wyboru dołączanych do optymalnego leczenia hipotensyjnego.
4. Konieczność zmniejsza stopnia obciążenia ambulatoryjnej opieki specjalistycznej.
Prezentowany projekt ma zasięg ogólnopolski i realizowany będzie w 16 ośrodkach zlokalizowanych w 16 miastach reprezentujących wszystkie województwa.
Część A (Faza wstępna) (n=2500)
Potwierdzenie nieskuteczności leczenia hipotensyjnego (RR<130/80 mm Hg) opartego na 3 i więcej lekach hipotensyjnych (preparaty jedno lub dwulekowe) w pomiarze całodobowym i pomiarach domowych.
Część B (Interwencja 1) (n=1250)
Zastąpienie nieskutecznego leczenia hipotensyjnego opartego na 3 i więcej lekach hipotensyjnych (preparaty jedno lub dwulekowe) preparatem złożonym opartym na 3 optymalnie skojarzonych lekach hipotensyjnych.
Część C (Interwencja 2) (n=450)
Porównanie skuteczności hipotensyjnej i profilu tolerancji: spironolaktonu, eplerenonu, torasemidu, dołączanych jako 4-ty leku hipotensyjnego.
Kryteria włączenia, część A badania
- kobiety i mężczyźni
- wiek: ≥18 lat, mniej niż 65 lat
- nadciśnienie tętnicze rozpoznawanym i leczonym od co najmniej pół roku,
- RR pom. kliniczne ≥ 130 i/lub ≥80 mm Hg
- stosowanie 3 i więcej leków hipotensyjnych, w tym IKA/sartanu i diuretyku (preparaty jedno
lub dwulekowe)
- stały schemat leczenia hipotensyjnego od min. 4 tygodni
Ponadto do części B badania (Interwencja 1) zostaną zakwalifikowani chorzy:
- z nieprawidłową kontrolą RR w pomiarze całodobowym (średnia z okresu doby ≥ 125 i/lub ≥80 mm Hg)
Następnie do części C badania (Interwencja 2) zostaną zakwalifikowani chorzy:
- z nieprawidłową kontrolą RR w pomiarze całodobowym (średnia z okresu doby ≥ 125 i/lub ≥80 mm Hg) po 12 tygodniach leczenia preparatem złożonym opartym na 3 lekach hipotensyjnych
- eGFR ≥ 45 ml/min/1,73m2
- stężenie potasu ≤4,8 mmol/L
- wskaźnikiem aldosteronowo-reninowym <1:100
Biorąc pod uwagę, że jak oszacowano oceniany projekt zdrowotny może dotyczyć nawet 4 mln osób w Polsce, implementacja ocenionego w prezentowanym projekcie schematu może poprzez efekt krótkoterminowy – poprawę skuteczności leczenia NT, przyczynić się w efekcie długoterminowym do zmniejszenia częstości następstw nieskutecznej kontroli ciśnienia tętniczego: zawału serca, udaru mózgu, rozwoju demencji i zgonu w istotnym wymiarze w odniesieniu do populacji Polski. Prezentowane badanie kładzie nacisk na kontrolę RR i uzyskanie nowych niskich wartości docelowych w wieku średnim – w okresie w którym kontrola RR zapewnia najbardziej wyrażone korzyści odległe – zapobiega zachorowaniu na choroby układu sercowo-naczyniowego i zgonom. Uzyskuje się wydłużenie życia w zdrowiu wolnemu od chorób układu sercowo-naczyniowego (pełne wyzdrowienie) i wydłużenie życia ogółem (ratowanie życia).
Wartość dofinansowania: 15 777 947,10 zł
Nazwa projektu:
Optymalna farmakoterapia u pacjentów poddawanych zabiegom strukturalnym w obrębie lewego przedsionka z dostępu przez przegrodę międzyprzedsionkową w perspektywie okołozabiegowej (STOP CLOT Trial) oraz średnioterminowej (SAFE LAAC Trial)
Zespół Projektowy:
Kierownik Projektu/Główny badacz STOP CLOT: dr hab. med. Jerzy Pręgowski, prof. inst.
Kierownik merytoryczny i Główny badacz SAFE LAAC/SAFE LAAC CKD: dr hab. med. Radosław Pracoń
Kierownik merytoryczny SAFE LAAC/SAFE LAAC CKD: prof. dr hab. med. Marcin Demkow
Kierownik administracyjny (CWBK): Katarzyna Istynowicz
Okres realizacji: 2020-2026
Opis projektu:
Wraz ze starzeniem się populacji polskiej rośnie zapotrzebowanie na kardiologiczne przeznaczyniowe zabiegi strukturalne o udokumentowanej wartości w postaci wydłużenia życia i poprawy jego jakości. Część z tych zabiegów wymaga nakłucia przegrody międzyprzedsionkowej, manipulacji w obrębie lewego przedsionka i pozostawienia sztucznego materiału w jamach lewego serca. Stwarza to ryzyko jatrogennego tworzenia się skrzeplin i w konsekwencji zatorowego udaru mózgu lub zatorowości obwodowej. Udar mózgu oraz zatorowość obwodowa to powikłania o poważnych konsekwencjach indywidualnych, społecznych i ekonomicznych. Aby ich uniknąć pacjenci poddawani są farmakoterapii zmniejszającej krzepliwość krwi, która jednak zwiększa ryzyko poważnych krwawień również obciążając rokowanie pacjentów i budżet systemu opieki zdrowotnej.
W niniejszym projekcie wezmą udział pacjenci poddawani zabiegom z dostępu przez przegrodę międzyprzedsionkową. Są to pacjenci z niedomykalnością mitralną leczeni techniką “brzeg do brzegu” (TEER) z zastosowaniem systemu MitraClip lub PASCAL oraz pacjenci z migotaniem przedsionków poddawani zabiegowi zamknięcia uszka lewego przedsionka (LAAC). Obydwie populacje są obciążone szczególnie wysokim ryzykiem zakrzepowym i krwotocznym, a dotychczas stosowane protokoły farmakoterapii śród- i pozabiegowej są empiryczne.
Niniejszy projekt ma na celu pozyskanie pierwszych danych randomizowanych o optymalnej farmakoterapii śród- i pozabiegowej, pozwalając na standaryzację postępowania i poprawę bezpieczeństwa pacjentów, a przez to efektywności zdrowotnej i ekonomicznej badanych procedur.
Projekt zakłada realizację trzech zsynchronizowanych protokołów: badania STOP CLOT, SAFE-LAAC oraz SAFE LAAC CKD.
Badanie pt. „Strategia optymalizacji antykoagulacji śródzabiegowej w zabiegach strukturalnych z dostępu przez przegrodę międzyprzedsionkową”
Akronim: STOP CLOT
Główny Badacz: dr hab. med. Jerzy Pręgowski, prof. inst.
Celem badania jest określenie optymalnego momentu rozpoczęcia śródzabiegowego leczenia przeciwzakrzepowego heparyną. Obecnie nie ma ten temat danych pochodzących z prospektywnych badań klinicznych z randomizacją.
Grupa 410 pacjentów leczonych zabiegiem uszczelnienia zastawki mitralnej metodą „brzeg do brzegu” lub zamknięciem uszka lewego przedsionka zostanie zrandomizowana w stosunku 1:1 do wczesnego (przed nakłuciem przegrody międzyprzedsionkowej) lub późnego (po nakłuciu przegrody miedzyprzedsionkowej) rozpoczęcia leczenia heparyną. W obu grupach porównana zostanie częstość powikłań zatorowych oraz krwotocznych w trakcie obserwacji 30-sto dniowej. Uzyskane wyniki pozwolą określić, który schemat jest skuteczniejszy i bezpieczniejszy w odniesieniu do ryzyka okołozabiegowych powikłań zatorowych (takich jak np. udar mózgu) oraz krwotocznych.
Badanie pt. „Optymalna terapia przeciwpłytkowa po przeznaczyniowym zamknięciu uszka lewego przedsionka (SAFE-LAAC). Randomizowane badanie porównawcze efektywności zdrowotnej – badanie pilotażowe”
Akronim: SAFE LAAC
Główny Badacz: dr hab. med. Radosław Pracoń
Uszko lewego przedsionka to zachyłek w sercu, w którym u chorych z migotaniem przedsionków mogą powstawać skrzepliny będące źródłem udarów mózgu. Przeznaczyniowe zamknięcie uszka lewego przedsionka jest stosunkowo nowym sposobem leczenia, który ma na celu jego eliminacje z krążenia krwi i przez to zmniejszenie ryzyka udaru. Jest alternatywą dla tych pacjentów, którzy z różnych powodów nie mogą długoterminowo przyjmować doustnych leków przeciwzakrzepowych zmniejszających tendencję do wykrzepiania krwi w uszku. Urządzenie zamykające uszko jest ciałem obcym w organizmie i w ciągu ok. miesiąca od zabiegu ulega w dużej części wgojeniu. Jednak u 2-5% pacjentów podczas rutynowych badań kontrolnych obserwuje się skrzepliny związane z urządzeniem zamykającym uszko, które również mogą być przyczyną udaru mózgu. Obecnie nie wiemy jak najskuteczniej wspomóc proces wgajania się urządzenia i uniknąć powstawania na nim skrzeplin. Korzystając z dotychczasowych doświadczeń zalecane jest leczenie lekami przeciwpłytkowymi przez różny okres czasu po zabiegu jednak dzisiaj nie wiadomo jaki jest optymalny schemat tej terapii. Leczenie przeciwpłytkowe może chonić przed wykrzepianiem z jednej strony ale istotnie zwiększa ryzyko krwawienia z drugiej. Pilotażowe badanie randomizowane SAFE LAAC ma na celu ocenić jaka długość leczenia dwoma lekami przeciwpłytkowymi jest najskuteczniejsza i najbezpieczniejsza. Ocenimy jak długość leczenia przeciwpłytkowego wpływa na częstość udarów, krwawień oraz na częstość występowania skrzepliny na urządzeniu, ilość i rozmiar nowych zmian niedokrwiennym w badaniu MR mózgu a także nowe zaburzenia kognitywne badane odpowiednimi testami psychologicznymi. Badanie będzie realizowane w 7 ośrodkach na terenie Polski.
Badanie pt. „Optymalna terapia przeciwpłytkowa po przeznaczyniowym zamknięciu uszka lewego przedsionka – przewlekła choroba nerek (SAFE LAAC CKD). Towarzyszące badanie porównawcze efektywności zdrowotnej – pilotażowe”
Akronim: SAFE LAAC CKD
Główny Badacz: dr hab. med. Radosław Pracoń
Pacjenci dializowani z powodu schyłkowej przewlekłej niewydolność nerek, z towarzyszącym migotaniem przedsionków są populacją szczególnie wysokiego ryzyka zarówno zakrzepowo-zatorowego jak i krwotocznego, która została wyłączona z badań randomizowanych dotyczących przeznaczyniowego zamknięcia uszka, a w rejestrach stanowi bardzo niewielki odsetek.
Podobnie jak w badaniu SAFE LAAC, w ramach badania SAFE LAAC CKD randomizacji do różnych schematów leczenia przeciwpłytkowego zostanie poddana grupa 80 pacjentów po zabiegu zamknięcia uszka, z seryjną oceną kontrolną pod kątem częstości występowania klinicznych punktów końcowych, skrzeplin na okluderze, nowych zmian w MR mózgu oraz zmian funkcji poznawczych, przy czym w odróżnieniu od badania SAFE LAAC kryterium włączenia będzie przewlekła hemodializa.
Wysokiej jakości dane dotyczące optymalnej terapii w prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych są w grupie pacjentów z przewlekłą chorobą nerek szczególnie potrzebne. Posłużą również do oceny skuteczności oraz bezpieczeństwa zabiegu zamknięcia uszka u pacjentów przewlekle dializowanych.
Wysokość dofinansowania: 12 976 573,52 zł
Nazwa projektu:
Zastosowanie empagliflozyny u pacjentów z kardiomiopatią przerostową
Kierownik Projektu/Główny Badacz: dr hab. med. Mateusz Śpiewak, prof. inst.
Administracja (CWBK): Agata Skutnik
Okres realizacji: 2020-2024
Opis projektu:
Kardiomiopatia przerostowa (ang. hypertrophic cardiomyopathy – HCM) stanowi najczęstszą uwarunkowaną genetycznie chorobę mięśnia sercowego. Klasycznie częstość występowania tej choroby szacowano na 1 : 500 osób, ale jest ona prawdopodobnie wyższa i wynosi ok. 1 : 200 przypadków. W skali Polski daje to 76 000 do 190 000 osób.
HCM u części osób charakteryzuje się bezobjawowym przebiegiem. U innych wiąże się z postępującą dysfunkcją rozkurczową lewej komory serca na skutek przerostu i włóknienia miokardium, finalnie kończąc się dysfunkcją skurczową i postępującą niewydolnością serca. Zarówno niewydolność z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory, jak i obniżoną frakcją wyrzutową nieodzownie wiążą się z upośledzoną wydolnością fizyczną, dotyczącą często młodych, aktywnych zawodowo i społecznie osób. Dodatkowym istotnym problemem u pacjentów z kardiomiopatią przerostową są zaburzenia rytmu prowadzące do zwiększonego ryzyka nagłego zgonu.
Aktualnie dla pacjentów z kardiomiopatią przerostową bez zawężania drogi odpływu lewej komory kwalifikującym się do leczenia zabiegowego brak jest leczenia hamującego postęp choroby.
Celem projektu jest poszukiwanie rozwiązania terapeutycznego dla schorzenia, dla którego standardowa medycyna nie oferuje jak dotąd satysfakcjonujących rozwiązań.
Empagliflozyna jest lekiem zarejestrowanym do leczenia cukrzycy. W badaniu u pacjentów z cukrzycą typu 2 i wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym stosowanie empagliflozyny wiązało się z istotnym spadkiem śmiertelności i hospitalizacji z powodu niewydolności serca. Podobne korzystne efekty (spadek śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych, spadek liczby hospitalizacji z powodu niewydolności serca) obserwowano u pacjentów z niewydolnością serca z upośledzoną funkcją skurczową lewej komory, a korzystne efekty leczenia nie były zależne od obecności cukrzycy (tj. korzystne efekty obserwowano także u pacjentów bez cukrzycy).
Badanie, którego liderem jest Narodowy Instytut Kardiologii, wiodąca w Polsce jednostka zajmująca się diagnozowaniem i leczeniem pacjentów z HCM, będzie realizowane we współpracy z Uniwersytetem Medycznym w Białymstoku, a także z partnerami zagranicznymi: Institute of Clinical Medicine, Internal Medicine, University of Eastern Finland w Kuopio oraz Department of Cardiology, VU Univsersity Medical Center w Amsterdamie.
Wysokość dofinansowania: 11 897 187,50 zł
Nazwa projektu:
Wieloośrodkowe Polskie Badanie Stosowania Bromokryptyny w Kardiomiopatii Okołoporodowej.
Nowe BioMarkery we Wczesnej Diagnostyce Kardiomiopatii Okołoporodowej (PeriPartum CardioMyopathy) PolBroM-PPCM
Kierownik Projektu/Główny Badacza: dr n. med. Karolina Kryczka
Administracja (CWBK): Aneta Wielgosz
Okres realizacji: 2020-2026
Opis projektu:
Kardiomiopatia okołoporodowa (peripartum cardiomyopathy-PPCM) jest zagrażającą życiu chorobą z obniżoną funkcją skurczową lewej komory (LVEF) <45%, występującą pod koniec ciąży lub w pierwszych miesiącach po porodzie u kobiet bez wcześniejszej choroby serca.
W Polsce brak jest dokładnych danych dotyczących PPCM. Około 50% pacjentek wraca do zdrowia,
a u połowy niewydolność serca utrzymuje się lub ulega progresji. Późne rozpoznania, związane
z brakiem zwalidowanych, specyficznych dla PPCM biomarkerów, pogarszają rokowania.
Dużą rolę w rozwoju PPCM odgrywa 16 kDa forma prolaktyny (PRL), powstająca z 23 kDa PRL
w wyniku nadmiernego stresu oksydacyjnego. Bromokryptyna, hamująca wydzielanie PRL z przysadki, zwiększa stopień poprawy LVEF. Leczenie 8-tygodniowe może zwiększyć ilość pełnych wyzdrowień. Przypadki kliniczne wskazują, że dalsze przedłużenie leczenia może dodatkowo poprawić rokowanie.
Głównymi celami projektu są ocena wzrostu LVEF w zależności od długości leczenia bromokryptyną, wyodrębnienie biomarkerów, najsilniej związanych z wystąpieniemPPCM, odpowiedzią na leczenie lub utrzymywanie się ciężkiej niewydolności serca, opracowanie szerokodostępnej metody oznaczenia 16 kDa PRL, ocena nowych mutacji związanych z PPCM.
Spodziewamy się uzyskać zwiększenie odsetka pełnych wyzdrowień LVEF ≥50% w przypadku przedłużonego leczenia bromokryptyną, opracowania nowej metody oznaczania 16 kDA PRL, ustalenia profilu biomarkerów, które mogą przyspieszyć diagnostykę PPCM oraz przewidywać rokowanie i odpowiedź na leczenie. Spodziewamy się poznać podłoże genetyczne PPCM.
Wartość dofinansowania: 2 947 943,02 zł